|
Franskir draugar
Úr suðri saltann vind Sendi dauðans hönd. Brimið braut vor skip. Á blautri Íslandsströnd Á blautri kaldri Íslandsströnd Í fjöru liggja lík. Ljótt er dáið hold. Grunn er okkar gröf. Í gulri Íslandsfold Í gulri kaldri Íslandsfold Fjarri er feðra borg. Þar fögur eru lönd. Finnum ekki frið, Á fjandans Íslandsströnd Á fjandans kaldri Íslandsströnd Andinn eigrar enn. Engin halda bönd. Liggja örlög ljót. Á lágri Íslandsströnd Á lágri kaldri Íslandsströnd |
Vikivaki Fulla tunglið fer um lönd Kór:Forn er stiginn dansinn Flökta töfrar niðrá strönd Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn Í myrkri djúpu mótast hold Kór:Forn er stiginn dansinn Maður rís úr móður fold Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn Máttur gefur lífi ljós Kór:Forn er stiginn dansinn Móti birtu dafnar rós Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn Línur skýrar lágt við sól Kór:Forn er stiginn dansinn Leiðir vísa á heilagt skjól Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn Ólgar haun og eldur gýs Kór:Forn er stiginn dansinn Úr ösku þeirri upphaf rís Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn Fulla tunglið fer um ský Kór:Forn er stiginn dansinn Fyllir húmið töfra á ný Fjöllin vakna og Freyju prýðir kransinn |
|
Flóttinn Það ringdi á bestu dagana og rautt var þetta haust Mig rámaði í tíðina sem litar fast og laust. Það var helvíti í stofunni, og hitt var klént og þurrt ég hallaðist að fáknum og dólaði burt. Ég leit ekki til baka, það láku öll min sár, langaði ekki að vita hvað gráturinn var hár. Einmanna á veginum eitt ræfilsgrey og hjól, engum bauð ég góðan dag og norðanáttin kól. Þannig hef ég lifað, þrætt hvern nýjann stað þagað yfir skömminni og laumast sitt á hvað. Ég elska bara hjólið sem að hjarta fær ei bært hjó á allt sem sálu mína rifið gat og sært. Ferðin mín hún styttist, það fjarar bráðum út frelsi mitt er blindgata og volgur bjór af stút. Fjöll og ótal vegir, þar finn ég enga ró ég flúði eigin syndir, en tilvera mín dó. |
Gammarnir Gammarnir fljúga gráir á vanga, Glyrnurnar mæla annes og tanga. Bráðin verður betri hrakin. Langar að taka langar að stela, Leita upp þá sem gullin sin fela. Í blóðinu verður bölvunin vakin. Þeir berja okkur niður, brjóta okkur smátt Blíðuhót kverfa, fallið hátt Fjandinn glottir flissar látt Feigðasporið stigið dátt. Gammarnir sveima, gráðugir leita. Glíma við þá sem andspirnu veita. Bráðin þeim verður betri hrakin. Langar að bíta langar að rífa. Leita upp þá sem sárunum hlífa, Í blóðinu verður bölvunun vakin. Þeir berja okkur niður, brjóta okkur smátt Blíðuhót kverfa, fallið hátt Fjandinn glottir flissar látt Feigðasporið stigið dátt. |
| Svartur Sandur Ég er svartur sandur Sjórinn brýtur á. Yfirborðið auðn og fok Engin finnast strá. Ekkert fæðir örsmá fræ Sem aðeins lífið þrá. Ég er svartur sandur Við salta ægisströnd. Margann hefur brotið bát Brimsins kalda hönd. Enginn ferðast óttalaus Upp við þokulönd. Ég er svartur sandur Sjá má gulnuð bein. Mæddir tíndust menn og dýr Meðan stormur hvein. Engin miskun, ekkert skjól Átti handa þeim. Ég er svartur sandur Sem að aldrei fer. Þeir segja drauga við dauðamannsströnd Og digrann tröllaher. Enginn maður á þann draum Eiga ból sitt hér. Ég er svartur sandur Sem að enginn ann. Finnast hvorki fugl né blóm Sem færa öðru sann. Dragast, fykja, drepa allt Drottna það ég kann. |
Selkonan Þar sem stórskorinn fjöllin hrikaleg, há, hafið það lemur í kletta. Í drunga á miðnætti er dagsbirtan smá og draugar úr klaufunum sletta. Um miðaftan kemur selur af sjó Syndir í briminu græna. Í hálfskini mánans haminn af dró Og huldi við sandsteininn væna. Ég horfði í fjöruna af hallandi slóð Á himnerska fegurð í sandi. Þar var kona úr djúpi með kraumandi blóð sem kannaði spor sín á landi. Ég hljóp niðrí fjöru og hugsaði kalt, haminn ég tók burt og faldi. Stal þarna hlut sem öðrum var allt, örlögum breitti með valdi. Er ég fann hana lá hún í fjörunni og grét Faðminn ég bauð henni og sagði: “Ég veit þú átt bátt og vermdað þig get” og varlega í rúm mitt svo lagði. Með árunum varð hún svo yndi mitt allt Sem elskaði bjargvættinn fláa. Ég sting fékk hjarta þá stillt var og kallt, er starð´ún á hafflötinn bláa. Loks kom sú tíð að ég lifað ei fékk með lygi og svikráðum köldum. Með hatur í augum með haminn ´ún gekk, hljóp svo að brimsöltum öldum. Þar sem stórskorinn fjöllin hrikaleg, há, og hafið það lemur í steina. Þar einmanna sit ég og eyngist af þrá, og örin á sálinni kveina. Um miðaftan kemur selur af sjó Syndir úr öldunnar kafi. Hún lítur og horfir á land hvar hún bjó, og látt heyrist grátið af hafi. |
|
SVARTNÆTTIÐ Það er hálftómt glas af hundvondum sopa Sem hallast að vörunum enn. Ég hef tímanum eitt yfir drepandi dropa, Sem deyfa mun þokuna senn. Það er myrkur og rigning og myrkur og hagl og mótbyr og óveðursský. Mig langar að handleika hölgdir og tagl En hyldýpið kremur á ný Viðlag Ég horfi á spegils helgu synd Herta í dökku grjóti Og hata þessa hryggðarmynd Sem horfir kallt á móti. Svo mætir einhver sem man hvað ég var og meinar að allt verði gott. Ég horfi á gestinn, hugsasa mitt svar: Hunskastu rakleitt á brott! Viðlag Ég horfi á spegils helgu synd Herta í dökku grjóti Og hata þessa hryggðarmynd Sem horfir kallt á móti. Það er hálftómt glas af hundvondum sopa Sem hríðina og myrkrið mun slá. Ég hef tímanum eitt yfir drepandi dropa, Sem deyfa mun –nú- bæði og –þá-. |
Búsáhaldabyltingin. Heitir brenna eldarnir en haustið verður kalt, Hríðin lemur andlitin og fórnir út um allt. Mirkrið hylur stíginn, mold af jörðu tínd Mikil er vor ráðvillan, hvergi er leiðin sýnd. Rauðir brenna eldarnir og rústir verða senn. Rífur stormur himininn, hræddir flestir menn. Litir allir dökkir, það líður ekki frá, Leitum uppi nornirnar sem konu þessu á. Grimmir brenna eldarnir og gleimt er okkar skjól, Gráturinn er daglegur, tínd vor hlýja sól. Öskra brostnar raddir sem engu gera skil, Orkan kyndir reiðina -en svarið ekki til. Lúmskir brenna eldarnir svo langt sem verður séð, Leiðin er til helvítis og spámennirnir með. Það drundi hérna áður, dansað var hét tryllt, Drukkið allt úr glösunum og verður ekki fyllt. Ljótir brenna eldarnir og leggur af þeim daun, Lífsbaráttan tilvonandi verður mörgum raun. Lýgin varðar slóðann og líkin skríða heim, Ljótann orm af gullinu við eigum handa þeim. |
| Öll
mín stríð Engu skila öll mín stríð. Illa sárin gróin Ónot fæ ég alla tíð Og eggjagrjót í skóinn. Klofa mun ég hverja þraut Keikur mun ég standa Ætla að salta eiginn graut Annara sjóðum granda Táknin kverfa, tætast og verða ei meir Troðnar rósi,r síðasta hálmstráið deyr Koma tímar koma ráð, Kannski ekki alveg -alveg í bráð Ber að hræðast allt sem er Óvinurinn forni Margir tína sjálfum sér Og selja hitt að morgni Táknin kverfa, tætast og verða ei meir Troðnar rósir síðasta hálmstráið deyr Koma tímar koma ráð, Kannski ekki alveg -alveg í bráð Ekki er lífið sleikt og slétt Slitnar oftast rótin. Að himnaríki hönd er rétt Með helvíti um fótinn. |
Fjas. Þetta áttu nú að heyra!! Aukalag. Textinn þarna er hvergi til nema í höfði söngvarans. |